กลรักคิมหันต์

เพราะอยากทำงานในบริษัทของปู่ ลินดาพัชร์จึงยอมรับภารกิจแปลกประหลาด เดินทางมายังไร่ปศุสัตว์ร้อนแล้งทุรกันดาร แต่นั่นไม่ใช่ความลำบากเดียวของเธอ เมื่อเจ้าของไร่แห่งนั้นกลับต้อนรับเธออย่างร้ายกาจ

***************

“วี้ดวิ้ว...ว่าไงน้องสาว ให้พี่ไปส่งมั้ย” ชายหนุ่มผิวปากหรุบหมวกให้เป็นการทักทาย แต่เย้ยหยันอยู่ในที

‘โอ๊ยยยย ตบซะทีดีมั้ย คนยิ่งเหนื่อยๆ อยู่ด้วย’ น้องสาวที่ถูกเรียกกระทืบเท้าอย่างสุดจะทน ไม่รู้ว่าชาติก่อนเขาเคยถามทางไปห้องน้ำแล้วเธอแกล้งบอกผิดหรือยังไง ชาตินี้ถึงได้มาจองเวรจองกรรม ไม่เลิกไม่รากันอย่างนี้

“ไม่ต้อง!” หญิงสาวตวัดเสียงตอบ สะบัดหน้าไปอีกทางทำเป็นมองไม่เห็น สัมภเวสีตนนี้อยู่ในสายตา ก็เดินมาตั้งขนาดนี้แล้ว อีกหน่อยก็คงถึงแล้วละมั้ง

“ตามใจ งั้นเดินต่อไปนะครับ ไม่เกินค่ำก็คงถึง”

“ห๊ะ อะไรนะ ไม่เกินค่ำเลยเหรอ แล้วบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ตรงหน้านั่นของใครล่ะ”

แล้วคำตอบของเธอ ก็มาพร้อมกับเสียงสตาร์ทรถ พร้อมคนขับที่อยู่ด้านใน ลดกระจกลงยื่นหน้าออกมาบอก “นั่นบ้านของยายสา ส่วนไร่คิมหันต์น่ะ ยังเข้าไปอีกไกล”

***************

“ในจดหมายนั่นเขียนว่าอะไร” เสียงห้าวทุ้มคุกคามอยู่เหนือใบหน้าไม่ถึงฝ่ามือ

“ฉันก็ไม่รู้” คนใต้ร่างบอกตามจริงแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมเชื่อ

“แล้วปู่คุณเกี่ยวข้องยังไงกับยายของผม”

“ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า” ชักเหลืออดแล้วนะ

ชายหนุ่มบีบข้อมือเล็กที่เขาตรึงไว้เหนือศีรษะเธอแน่นขึ้นอีก “อย่าขึ้นเสียงกับผม” น้ำเสียงเขาข่มขู่แต่เธอไม่กลัว

“ทีคุณยังขึ้นเสียงกับฉันเลย” ลินดาพัชร์ย้อนคืนบ้าง

พอโดนตอกกลับอย่างนั้น คนที่ออกคำสั่งกับคนอื่นจนเคยชินอย่างเขาก็ชะงักกึก และนึกอยากสั่งสอนเธอให้รู้ซะบ้างว่าใครกันแน่ที่เหนือกว่าในสถานการณ์นี้ “ผมยังทำอะไรกับคุณได้อีกหลายอย่างนะ ถ้าคุณยังไม่ยอมบอกดีๆ”